ਦਿਲਾਵਰ ਰੋਣਗੇ ਚੋਰੀਂ

ਦਿਲਾਵਰ  ਰੋਣਗੇ  ਚੋਰੀਂ  ਮੇਰੇ ਜਿਹਿਆਂ ਜਾਹਰਿਆਂ ਰੋਣੈ।

ਵਦੇਸ਼ੀਂ   ਤੋਰ   ਕੇ   ਪੁੱਤਰ   ਪਿਓਵਾਂ   ਸਾਰਿਆਂ   ਰੋਣੈ।

ਜਿਨ੍ਹਾਂ   ਦੇ   ਗਰਕਣੇ   ਬੇੜੇ,  ਮਲਾਹਾਂ   ਸਾਰਿਆਂ   ਰੋਣੈ,

ਮੇਰਾ   ਜਦ  ਡੁੱਬਿਆ  ਸੂਰਜ  ਨਦੀ  ਦੇ  ਧਾਰਿਆਂ  ਰੋਣੈ।

ਤੇਰੇ ਤੁਰ  ਜਾਣ  ਦੇ  ਮਗਰੋਂ  ਅਸੀਂ  ਕੱਲਿਆਂ  ਨਹੀਂ ਰੋਣਾ,

ਸਵੇਰੇ   ਰੋਵੇਗੀ   ਸ਼ਬਨਮ  ਤੇ   ਰਾਤੀਂ   ਤਾਰਿਆਂ   ਰੋਣੈ।

ਵਚਿੱਤਰ  ਹੈ  ਤੂੰ  ਜਦ  ਤੁਰਿਓਂ ਤਾਂ ਤੇਰੇ ਰੋਏ ਦੁਸ਼ਮਣ ਵੀ,

ਅਸਾਂ ਤਾਂ  ਸੋਚਿਆ  ਸੀ  ਤੇਰਿਆਂ  ਬਸ ਪਿਆਰਿਆਂ  ਰੋਣੈ।

ਮੈਂ ਬਹਿ ਕੇ ਯਾਰਾਂ ਦੀ ਮਹਿਫ਼ਲ ਚ ਰੋਵਾਂਗਾ ਬੜਾ ਹਸ ਹਸ,

ਤੂੰ   ਲਾ  ਕੇ  ਪੱਜ  ਧੂੰਏਂ  ਦਾ  ਤੇ  ਓਹਲੇ   ਹਾਰਿਆਂ  ਰੋਣੈ।

ਝੜੀ  ਜਦ  ਸਉਣ  ਦੀ  ਲੱਗੀ,  ਚੁਬਾਰੇ  ਬਹੁਤ ਹੱਸਣਗੇ,

ਜਿਨ੍ਹਾਂ   ਦੇ  ਚੁੱਲ੍ਹੇ  ਨਾ  ਚੌਂਕੇ  ਉਹਨਾਂ  ਹੀ  ਢਾਰਿਆਂ  ਰੋਣੈ।

ਸ਼ਹੀਦਾਂ   ਸਾਬਤੇ   ਰਹਿਣਾ   ਹਜਾਰਾਂ  ਚੀਰ  ਖਾ  ਕੇ  ਵੀ,

ਲਹੂ  ਦੇ   ਅਸ਼ਕ   ਕੇਰਨਗੇ   ਤੇਰੇ   ਹੀ  ਆਰਿਆਂ  ਰੋਣੈ।

ਬੜਾ  ਅੱਯਾਸ਼  ਹੈ   ਮੌਸਮ  ਕਰੂ  ਖਿਲਵਾੜ  ਰੁੱਤਾਂ  ਨਾਲ,

ਕਿ  ਪੋਹ  ਦੇ   ਤਪਦਿਆਂ  ਤੇ  ਹਾੜ੍ਹ  ਹੱਥੋਂ  ਠਾਰਿਆਂ  ਰੋਣੈ।

ਸਬੂਤੇ  ਇਸ਼ਕ  ਖਾਤਰ  ਹੋਸ਼   ਵੀ   ਜਜ਼ਬਾ  ਲਾਜ਼ਮ   ਹੈ,

ਮੈਂ  ਰੋਨਾਂ  ਰਾਂਝੇ  ਦਾ  ਮਾਰਾ  ਤੂੰ  ਮਿਰਜੇ   ਮਾਰਿਆਂ   ਰੋਣੈ।

               ਤਿਤਲੀ ਦੋਸਤੀ ਦੀ

ਜੇ ਤਿਤਲੀ  ਦੋਸਤੀ ਦੀ  ਮਰ  ਗਈ ਤਾਂ  ਫੇਰ ਨਾ  ਕਹਿਣਾ।

ਕੁੜੱਤਣ ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਵਿਚ ਭਰ ਗਈ ਤਾਂ ਫੇਰ  ਨਾ  ਕਹਿਣਾ।

ਬਦਲਦੇ  ਨੇ  ਜਦੋਂ  ਅਹਿਸਾਸ,  ਮੌਸਮ  ਬਦਲ   ਜਾਂਦੇ  ਨੇ,

ਜੇ ਬਲ ਪਈ ਚਾਨਣੀ, ਧੁੱਪ ਠਰ ਗਈ ਤਾਂ ਫੇਰ ਨਾ ਕਹਿਣਾ।

ਮੈਂ ਸਾਰੇ ਰੰਜ  ਦੇ ਅੰਗਿਆਰ ਦਿਲ ਵਿਚ  ਦੱਬ ਆਇਆ ਹਾਂ,

ਹਵਾ  ਜੇ ਕੋਈ  ਕਾਰਾ  ਕਰ  ਗਈ  ਤਾਂ  ਫੇਰ  ਨਾ  ਕਹਿਣਾ।

ਤੂੰ  ਅਪਣੀ  ਜਿੱਤ  ਦੇ  ਹਰ  ਹਾਰ  ਵਿਚ  ਮੈਨੂੰ  ਪਰੋਨਾ ਏਂ,

ਇਵੇਂ ਜੇ  ਮੇਰੀ  ਖੁਸ਼ਬੂ  ਮਰ  ਗਈ  ਤਾਂ  ਫੇਰ  ਨਾ  ਕਹਿਣਾ।

ਸਦਾ  ਇਸ  ਦਿਲ ਤੇ ਖੰਜਰ ਲਉਣ ਦੀ ਤੇਰੀ ਜੋ ਆਦਤ ਹੈ,

ਮੇਰਾ ਜੇ ਦਿਲ ਹੀ  ਪੱਥਰ ਕਰ  ਗਈ ਤਾਂ  ਫੇਰ ਨਾ ਕਹਿਣਾ।

ਮੈ  ਤੇਰੇ  ਸਾਹਮਣੇ  ਤਾਂ  ਅਪਣੇ  ਦਿਲ  ਨੂੰ  ਮਾਰ  ਕੇ ਆਊਂ,

ਪਰੰਤੂ  ਦਰਦ  ਅੱਖੀਂ  ਤਰ  ਗਈ  ਤਾਂ  ਫੇਰ  ਨਾ  ਕਹਿਣਾ।

ਤੂੰ  ਅਪਣੇ  ਸੁਪਨਿਆਂ  ਨੂੰ  ਜੀਂਦਿਆਂ  ਹੀ  ਮਾਰ  ਕੇ  ਰਖਨੈਂ,

ਜੇ ਇਕ ਦਿਨ ਨੀਂਦ ਤੇਰੀ ਮਰ ਗਈ ਤਾਂ  ਫੇਰ  ਨਾ  ਕਹਿਣਾ।

ਜਿਹਨੇ ਗੀਤਾਂ ਦੀ  ਖਾਤਰ  ਹੀ  ਕਰਾਏ  ਛੇਕ  ਛਾਤੀ  ਵਿਚ,

ਉਹ ਵੰਝਲੀ ਚੁੱਪ  ਰਹਿਣਾ ਜਰ  ਗਈ ਤਾਂ ਫੇਰ ਨਾ ਕਹਿਣਾ।

ਅਜੇ  ਵੀ  ਵਕਤ  ਹੈ  ਤੂੰ ਅਪਣੇ  ਘਰ  ਦੀ  ਛੱਤ  ਉੱਤੇ ਆ,

ਸਿਆਲੀ ਧੁੱਪ  ਹੈ  ਜੇ  ਮਰ  ਗਈ  ਤਾਂ  ਫੇਰ  ਨਾ  ਕਹਿਣਾ।

                      ਵਹੁਣ ਗਿਆ ਸੀ ਖੇਤ ਨੂੰ ਹਾਲੀ

ਵਹੁਣ ਗਿਆ ਸੀ ਖੇਤ ਨੂੰ ਹਾਲੀ, ਖੇਤ ਹੀ ਵਾਹ ਗਿਆ ਹਾਲੀ ਨੂੰ।

ਕੱਤ ਗਿਆ ਵੇ  ਚਰਖਾ  ਸਾਈਂਆਂ,  ਚਰਖਾ  ਕੱਤਣ  ਵਾਲੀ  ਨੂੰ।

ਇਹ ਕਿੱਦਾਂ ਦਾ  ਉਲਟ ਵਤੀਰਾ, ਬਾਗ ਹੀ ਖਾ ਗਿਆ ਮਾਲੀ ਨੂੰ,

ਸ਼ਹਿਰ  ਦਾ  ਨ੍ਹੇਰਾ  ਵੇਚ  ਰਿਹਾ  ਹੈ,  ਦੀਵੇ  ਵੇਚਣ  ਵਾਲੀ  ਨੂੰ।

ਹਰ  ਟੂਟੀ  `ਤੇ  ਪਹਿਰੇ  ਪਾ  ਕੇ ਕੋਕੇ,   ਲਿਮਕੇ   ਬੈਠੇ   ਹਨ,

ਦੁੱਧ ਦੇ ਬਦਲੇ  ਸ਼ਹਿਰ  ਦਵੇ  ਨਾ  ਪਾਣੀ  ਘੁੱਟ   ਗਵਾਲੀ  ਨੂੰ।

ਖੁਸ਼ਬੂ  ਰੰਗ  ਤੇ  ਰੌਸ਼ਨੀਆਂ  ਦੇ  ਸੱਭੇ  ਜਸ਼ਨ   ਮਹੱਲਾਂ   ਦੇ,

ਈਦ  ਜਿਬ੍ਹਾ  ਢੋਕਾਂ  ਨੂੰ  ਕਰਦੀ,  ਬਲਦੇ  ਲੋਕ  ਦਿਵਾਲੀ  ਨੂੰ।

ਮਰਦਾ  ਮੌਸਮ  ਬੁੱਸੀ  `ਵਾ ਨੂੰ ਸ਼ਹਿਰ ਦਾ ਪਹਿਰਾ ਸੌਂਪ ਗਿਆ,

“ਤਾਜੇ ਬੁੱਲੇ ਗਲ ਨਾ ਲਾਇਓ” ਹੁਕਮ ਹੈ ਹਰ ਇਕ ਡਾਲੀ  ਨੂੰ।

ਖਾਹਸ਼ਾਂ   ਤੇ  ਅਭਿਲਾਸ਼ਾਵਾਂ  ਦਾ  ਰੋਜ਼  ਸਿਕੰਦਰ  ਚੜ੍ਹ  ਆਵੇ,

ਘਰ ਤਾਂ  ਵਸਤਾਂ  ਨਾਲ   ਭਰੇ  ਹਨ,  ਕੌਣ ਭਰੂ ਰੂਹ ਖਾਲੀ ਨੂੰ।

ਰੀਝ ਦੇ ਮੋਤੀ ਗੁੰਦਦੀ  ਕੁੜੀਏ, ਜੋਬਨ ਉਮਰ ਗੁਆ  ਲਈ  ਤੂੰ,

ਦਾਜ ਦੇ ਸ਼ਿਕਰੇ ਚੂੰਢ  ਗਏ  ਨੇ  ਚਾਦਰ  ਚਿੜੀਆਂ  ਵਾਲੀ  ਨੂੰ।

ਵੀਹਵੀਂ ਸਦੀ  ਨੂੰ ਸੰਨ  ਸੰਤਾਲੀ  ਹੁਣ  ਤਕ ਛਿੱਬੀਆਂ ਦੇਂਦਾ ਹੈ,

ਇੱਕੀਵੀਂ  ਸਦੀ   ਚੋਂ  ਮਨਫੀ  ਰੱਖਣਾ  ਖੂਨੀ  ਸੰਨ  ਸੰਤਾਲੀ ਨੂੰ।

ਸੁਰਮੇ   ਵਾਲੀ   ਅੱਖੀ   ਕੋਲੋਂ   ਇੱਕ  ਹੰਝੂ   ਨਾ  ਪੀ  ਹੋਇਆ,

ਸੁਰਮੇਦਾਨੀ  ਦਾ  ਇਕ   ਹੰਝੂ  ਪੀ  ਗਿਆ   ਸੁਰਮੇ  ਵਾਲੀ  ਨੂੰ।

ਚੱਲ “ਸਰਹੱਦੀ” ਚੱਲੀਏ  ਏਥੋਂ ਸਾਂਭ ਲੈ  ਅਪਣੇ  ਰੰਗ  ਖਿਲਰੇ,

ਪੀਲਾ  ਮੌਸਮ   ਨੋਚ  ਲਵੇ   ਨਾ  ਤੇਰੀ  ਅੱਖ  ਦੀ   ਲਾਲੀ  ਨੂੰ।

                ਉਹੀ ਪਾਂਡੇ, ਉਹੀ ਪੋਥੀ

ਉਹੀ   ਪਾਂਡੇ,   ਉਹੀ  ਪੋਥੀ,  ਉਹੀ  ਠੱਗਣ  ਦੇ  ਮੰਤਰ  ਨੇ।

ਨਹੀਂ ਕੁੱਝ ਬਦਲਿਆ ਰੂਹ ਤੋਂ, ਜੋ ਬਦਲੇ ਨੇ ਉਹ ਵਸਤਰ ਨੇ।

ਜ਼ਮਾਨਾ   ਬਦਲਿਆ   ਹੈ,  ਬਦਲਿਆ  ਰੰਗ  ਲੋਕਤੰਤਰ  ਨੇ,

ਘਟਾ   ਕੇ   ਰੋਲ   ਲੋਕਾਂ   ਦਾ  ਵਧਾਇਆ  ਰੋਲ  ਖੰਜਰ  ਨੇ।

ਪਵੇ  ਜਦ  ਮਾਰ   ਪੱਥਰਾਂ  ਨੂੰ,  ਸ਼ਰਾਰੇ  ਛਡਦੇ  ਪੱਥਰ  ਨੇ,

ਨਹੀਂ  ਪਰ  ਕੁਸਕਦੇ  ਇਹ ਲੋਕ,  ਇਹ ਕਿੱਦਾਂ ਦੇ ਪੱਥਰ ਨੇ?

ਕਿਵੇਂ   ਹੋ  ਸਕਦੈ  ਕਿ   ਨ੍ਹੇਰੇ   ਦੀ  ਅੱਖੋਂ  ਖੂਨ  ਨਾ  ਟਪਕੇ,

ਜਦੋਂ  ਕੁਕਨੂਸ  ਬਣ  ਕੇ  ਸੱਚ   ਦੇ  ਬਲ਼ ਉਠਦੇ ਅੱਖਰ ਨੇ।

ਇਹ ਬੰਦਾ ਰਹਿਬਰੀ ਜਾਂ ਖੁਦਕੁਸ਼ੀ  ਕੁਝ ਵੀ ਹੈ ਕਰ ਸਕਦਾ,

ਜ੍ਹਿਦੇ  ਸੀਨੇ  ਚ   ਬਲਦੀ  ਅੱਗ  ਹੈ  ਤੇ  ਅੱਖੀਆਂ  ਤਰ  ਨੇ।

ਤਲੱਸਮੀ  ਬਹੁਤ ਹੁੰਦੇ ਨੇ  ਇਹ  ਅੱਖਾਂ ਬਲਦੀਆਂ ਦੇ  ਖਾਬ,

ਕਿਤੇ ਇਹ  ਤਾਜ ਰੋਲਣਗੇ,  ਕਿਤੇ  ਇਹ  ਬਲਦੇ  ਅੱਖਰ ਨੇ।

ਉਰ੍ਹਾਂ   ਤਕ   ਫੈਲਦਾ  ਅਉਂਦੈ  ਮਕਾਨਾਂ  ਦਾ   ਘਣਾ  ਜੰਗਲ,

ਸਲਾਮਤ  ਰੱਖੀਂ ਮੌਲਾ  ਜੋ  ਬਚੇ  ਬਸਤੀ ਚ  ਕੁੱਝ ਘਰ  ਨੇ।

ਨਦੀ, ਕਿ ਜਿਸਨੂੰ ਅਪਣੇ  ਕੰਢੇ ਸੜਦੇ ਦਿਸਦੇ ਤਕ ਨਾ  ਖੇਤ,

ਮਿਠਾਸ  ਉਹਦੀ  ਨੂੰ  ਪੀ  ਕੇ   ਮਾਰਨਾ  ਖਾਰੇ  ਸਮੁੰਦਰ  ਨੇ।

ਮੈਂ ਅਜ਼ਲਾਂ ਤੋਂ ਵੀ ਲੰਮੀ ਪਿਆਸ ਹਾਂ ਇਕ ਥਲ ਹਾਂ `ਸਰਹੱਦੀ`,

ਮੇਰੇ ਤਕ ਪਹੁੰਚ ਨਹੀਂ ਸਕਣਾ ਤੇਰੀ  ਅੱਖ  ਦੇ  ਸਮੁੰਦਰ  ਨੇ।

          ਅਰਦਾਸਾਂ ਵਿੱਚ ਆਲ੍ਹਣੇ

ਅਰਦਾਸਾਂ   ਵਿੱਚ   ਆਲ੍ਹਣੇ,  ਮੋਢਿਆਂ  ਉੱਤੇ  ਜਾਲ।

ਧਰਮਪੁਰੇ   ਦੇ   ਚੌਧਰੀ ,  ਕਰਦੇ  ਬਹੁਤ   ਕਮਾਲ।

ਛੁਰੀਆਂ  ਕੱਢੀ  ਫਿਰ ਰਹੇ,  ਝਟਕਾ  ਅਤੇ   ਹਲਾਲ,

ਡਰ   ਕੇ  ਕਿਧਰੇ  ਦੌੜ   ਗਈ,  ਰੋਟੀ  ਉੱਤੋਂ  ਦਾਲ।

ਰਾਤ ਜੋ ਉੱਤਰੀ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿਚ, ਦੀਵਿਆਂ ਦਾ ਲੈ ਥਾਲ,

ਮਗਰੇ  ਇਸਦੇ  ਯਾਰ  ਸਨ,  ਝੱਖੜ  ਜੋ  ਵਿਕਰਾਲ।

ਇੱਕ  ਪਲ  ਲੱਗੇ  ਇਸਤਰਾਂ,  ਮੁੱਠੀ ਵਿਚ ਤ੍ਰੈ-ਕਾਲ,

ਦੂਜੇ ਪਲ  ਇੰਝ  ਜਾਪਦਾ,  ਹੁਣ  ਵੀ  ਹੈ  ਨਈਂ  ਨਾਲ।

ਆਖਰ  ਕਿਹੜੀ  ਦੂਰ   ਸੀ,   ਅਮ੍ਰਿਤਸਰੋਂ  ਲਾਹੌਰ,

ਚੱਪਾ  ਕੁ  ਇਸ  ਵਿੱਥ  ਵਿਚ,  ਗਰਕੇ  ਕਿੰਨੇ  ਸਾਲ।

ਘੁੰਮਣਘੇਰ  ਨੂੰ  ਵਹਿਮ  ਹੈ, ਕਿ ਉਹ ਵਹਿਣ ਤੋਂ ਵੱਖ,

ਘੁੰਮਣਘੇਰ ਕਿ ਹੋਂਦ ਹੀ, ਜਿਸਦੀ  ਵਹਿਣ  ਦੇ  ਨਾਲ।

ਮੇਲ ਹੀ ਕੀ ਸੀ  ਦੋਂਹ  ਦਾ,  ਕਿੰਝ  ਹੁੰਦਾ  ਨਿਰਬਾਹ,

ਮੈ  ਵੀਣਾ  ਦੀ   ਵੇਦਨਾ,   ਉਹ   ਰੌਲਾ   ਖੜਤਾਲ।

ਰਾਤੀਂ  ਤੋੜੇ  ਟਾਹਣ  ਕਿਸ,  ਕੌਣ  ਸੀ   ਜੁੰਮੇ-ਸ਼ਾਹ,

ਰੁੱਖਾਂ   ਦੀ  ਛਿੱਲ  ਲੱਥਣੀ,  ਜਦ  ਹੋਈ  ਪੜਤਾਲ।

ਕੀ ਇਹ ਤੇਰੀ ਬਾਂਹ ਫੜੂ, ਵਕਤ ਜੋ ਆਪ ਅਪਾਹਜ,

ਖੁਦ  ਨੂੰ  ਹੀ  ਮਜ਼ਬੂਤ  ਕਰ, ਖੁਦ  ਹੀ ਰੱਖ ਨਾਲ।